Ιερά Μονή Αγίας Σκέπης

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στίς 28 Ὀκτωβρίου τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης καί γιά τήν γιορτή αὐτή συμβαίνει αὐτό πού λέγει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος γιά τίς μεγάλες γιορτές της Eκκλησίας μας, ὅτι πολλοί γιορτάζουν τίς μεγάλες γιορτές, ξέρουν τό ὄνομα τούς, δέν ξέρουν ὅμως το βαθύτερο νόημα τους, οὔτε τό μήνυμα πού θέλει νά ἐξαγγείλει ἡ Ἐκκλησία μας μέσῳ τῶν ἑορτῶν αὐτῶν καί αὐτό γιατί οἱ περισσότεροι, λέγει ὁ ἱερός πατήρ, ἔρχονται στήν Ἐκκλησία ἀπό συνήθεια καί ὄχι ἀπό εὐσέβεια. Γι'αὐτό ἄς ἀσχοληθοῦμε σήμερα μέ τήν ὑπόθεση τῆς γιορτῆς καθώς καί τό μήνυμα της πρός τόν λαό τοῦ Θεοῦ.

ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ

Στά χρόνια τοῦ βασιλέως Λέοντος τοῦ Μεγάλου (457-474 μ.Χ.) ζοῦσε στήν Κών/πολη ὁ ὅσιος Ἀνδρέας, ὁ διά Χριστόν σαλός. Σαλός εἶναι ὁ τρελός καί διά Χριστόν σαλοί ὀνομάζονται κάποιοι Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι κάνανε κάποια περίεργα καί παράλογα πράγματα, μέ ἀπώτερο σκοπό νά τούς θεωροῦν παλαβούς ἤ παλιανθρώπους καί νά μήν τούς τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι καί ἔτσι αὐτοί νά ζοῦν μέ ταπείνωση καί στήν ἀφάνεια.

Μιά νύχτα πού γινότανε ἀγρυπνία στό ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας μαζί μέ τόν μαθητή τοῦ Ἐπιφάνιο, πού ἔγινε ἀργότερα πατριάρχης Κών/πόλεως {520-536 μ.Χ.},εἶδαν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὀφθαλμοφανῶς, ὄχι σέ ὅραμα, νά μπαίνει ἀπό τήν κεντρική πύλη τοῦ ναοῦ. Τήν συνόδευαν οἱ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί πλῆθος ἀγγέλων.

Ἀφοῦ μπῆκε μέσα στό ναό προχώρησε στόν σολέα .Ἐκεῖ γονάτισε καί προσευχήθηκε πολλή ὥρα μέ θερμά δάκρυα ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν, ἐνῶ τήν βλέπανε μόνο ὁ Ἀνδρέας καί ὁ Ἐπιφάνιος. Ἀφοῦ προσευχήθηκε γιά πολύ ἡ Θεοτόκος σηκώθηκε καί μπῆκε μέσα στό ἱερό, ὅπου φυλασσόταν τό μαφόριο της δηλαδή ἡ μαντήλα της, τήν πῆρε στά χέρια της καί βγαίνοντας ἔξω τήν ἅπλωσε πάνω στούς πιστούς, γιά νά δείξει ὅτι τούς σκέπει καί τούς προστατεύει.

Αὐτό εἶναι τό γεγονός τό ὁποῖο στάθηκε ἀφορμή ἡ Ἐκκλησία μας νά καθιερώσει τήν γιορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης δηλαδή τή γιορτή πρός τιμή τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία σκεπάζει (σκέπει) καί προστατεύει το λαό τοῦ Θεοῦ καί φωτίζει τούς πιστούς στό δρόμο γιά τήν τελείωση. Μᾶς σκεπάζει μέ τίς προσευχές της, μέ τίς παρακλήσεις της καί μέ τά δάκρυα τῆς. Ἡ Παναγία μας ἅπλωσε τό μαφόριο της ἐντός τοῦ ναοῦ καί σκέπασε ὅσους ἀγρυπνοῦσαν καί προσεύχονταν Μέ τήν ἐνέργεια αὐτή θέλει νά πεῖ ὅτι πρέπει νά ἔχουμε οὐσιαστική σχέση μέ τήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς σκεπάσει μέ τίς πρεσβεῖες της. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ δύο σημαντικότερες ἐθνικές γιορτές τοῦ ἔθνους μας ἔχουν τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό νά συνεορτάζονται μέ μία γιορτή τῆς Παναγίας. Τήν 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου καί την 28η Ὀκτωβρίου τήν Ἁγία Σκέπη τῆς Θεοτόκου. Ἡ γιορτή αὐτή μετατέθηκε ἀπό τήν ἐκκλησία μας τό 1952 ἀπό τήν 1η Ὀκτωβρίου, στήν 28η ὡς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρός τή μητέρα τοῦ Θεοῦ γιά τή σκέπη καί τήν προστασία της στόν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων ἀπέναντι στόν ἀλαζονικό ἰταλικό στρατό.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου εἶναι διπλή γιορτή γιά τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Γιορτάζουμε τό ἱστορικό «ΟΧΙ» τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ στούς Ἰταλούς ἀλλά καί τήν Ἁγία Σκέπη τῆς Παναγίας. Στίς 28 Ὀκτωβρίου 1940, ἀπεστάλη στήν Ἑλλάδα τελεσίγραφο δια τοῦ τότε Ἰταλοῦ πρέσβη στήν Ἀθήνα, μέ τό ὁποῖο ἀπαιτοῦσε τήν ἐλεύθερη διέλευση τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ ἀπό τήν ἑλληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου νά καταλάβει λιμάνια καί ἀεροδρόμια τῆς χώρας τά ὁποῖα θά διευκόλυναν τή μετέπειτα προώθηση τοῦ στήν Ἀφρική. Ὁ Μεταξᾶς ἀρνήθηκε κατηγορηματικά. Δυό ὧρες μετά ξεκίνησε ὁ πόλεμος μέ τήν εἰσβολή τῶν ἰταλικῶν στρατευμάτων στήν Ἤπειρο. Τό λεγόμενο «΄Έπος του Σαράντα» καί οἱ νῖκες τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ γιορτάζονται κάθε χρόνο στίς 28 Ὀκτωβρίου.

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1940

Στό λιμάνι τῆς Τήνου τορπιλίστηκε ἄνανδρα ἀπό ἰταλικό ὑποβρύχιο τό εύδρὁμο ἀντιτορπιλικό μας «Ἕλλη». Ὁ ἐχθρός μας προκαλοῦσε ἀσύστολα ὅλο ἐκεῖνο τό καλοκαίρι. Προσπαθοῦσε νά μᾶς ἀναγκάσει νά ἀντιδράσουμε γιά νά ἐμπλακοῦμε σέ πόλεμο. Κι ὕστερα ἦρθε αἰφνίδια πρό τῶν πυλῶν. Στίς 28 Ὀκτωβρίου 1940, ἡ περήφανη πολυπληθής ἰταλική στρατιά περίμενε τόν Ἕλληνα στρατιώτη στά βόρεια σύνορα σάν ἕνας ἀτσάλινος χείμαρρος. Εἶχαν φέρει τίς πιό ἐπίλεκτες μεραρχίες τούς ὅπως τή μεραρχία «Τζούλια» τῶν ἀλπίνων καί ἀργότερα τούς «Λύκους τῆς Τοσκάνης». Τά ὅπλα τους ἄγρια Θεριά, ξερνοῦσαν ἀπό τό στόμα τους φωτιά καί θάνατο. Ἡ Μεγαλόχαρη ὅμως ἀνέλαβε τήν ὑπεράσπιση τοῦ λαοῦ μας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος ἔστειλε στό μέτωπο εἰκόνες τῆς Παναγίας γιά ὅλους τούς στρατιῶτες μας πού τίς εἶχαν σάν φυλαχτό στόν κόρφο τους. Μά καί οἱ γυναῖκες ὅταν ἀποχαιρετοῦσαν τά παλικάρια γιά τό μέτωπο, στή Χάρη της τά ἐμπιστεύονταν. Κι αὐτή τούς εἶχε πάντα κάτω ἀπό τήν Σκέπη της. Στάθηκε δίπλα σέ κάθε λόχο Ὑπέρμαχη Στρατηγός καί Ὁδηγός τους. Τούς ὅπλιζε μέ Θάρρος καί δύναμη καί τούς χάριζε ἀπίστευτες κι ἀπρόσμενες νῖκες.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

Στό μέτωπο ,σ'ὅλη τή γραμμή , ἀπό τήν γαλανή θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλά τίς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικός στρατός ἄρχιζε νά βλέπει παντοῦ τό ἴδιο ὅραμα: «Ἔβλεπε τίς νύχτες μία γυναικεία μορφή νά βαδίζει ψηλόλιγνη, ἀλαφροπερπάτητη, μέ τήν καλύπτρα τῆς ἀναριγμένη ἀπό τό κεφάλι στούς ὤμους. Τήν ἀναγνώριζε, τήν ἤξερε ἀπό παλιά, του τήν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρό κι ὀνειρευόταν στήν κοῦνια. Ἦταν ἡ μάνα, ἡ μεγαλόψυχη στόν πόνο καί στήν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα από τη Μόροβα

Ὁ Ἀναστάσιος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στήν Ἀλβανία τό 1940, ἔστειλε ἀπό τό μέτωπο τό παρακάτω γράμμα στόν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο. Σοῦ γράφω ἀπό μιά ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπό τήν κορυφή τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δέν εἶναι νά σοῦ περιγράψω τά θέλγητρα μιᾶς χιονισμένης Μόροβας μέ ὅλο τό ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νά σοῦ μεταδώσω αὐτό πού ἔζησα, ποῦ τό εἶδα μέ τά μάτια μου καί πού φοβᾶμαι μήπως ἀκούγοντας τό ἀπό ἄλλους, δέν τό πιστέψεις.

Λίγες στιγμές πρίν ὁρμήσουμε γιά τά ὀχυρά της Μόροβας, εἴδαμε σέ ἀπόσταση καμμία δεκαριά μέτρων μιά ψηλή μαυροφορεμένη νά στέκει ἀκίνητη.

-Τις ,εἶ; Μιλιά.. Ὁ σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: - Τις ,εἶ;

Τότε σάν νά μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικό ρεῦμα, ψυθυρίσαμε: ' Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ ! Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρός σάν νά εἶχε φτερά ἀετοῦ . Ἐμεῖς ἀπό πίσω της. Συνεχῶς τήν αἰσθανόμασταν νά μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά γιά νά καταλάβουμε τά ὀχυρά Τβάν-Μόροβας. Ὑπογραμμίζω πῶς ἡ ἐπίθεση μᾶς πέτυχε τούς Ἰταλούς στήν ἀλλαγή τῶν μονάδων τους. Τά παλιά τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καί τά καινούργια....κοιμούνταν! Τό τί ἔπαθαν δέν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιά νικητές ροβολούσαμε πρός τήν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλό καί χάθηκε».

Θαύμα στο Μπούμπεση

Ζωντανό θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στόν ἔλληνο-ἰταλικό πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξάρτητου τάγματος, μέ διοικητή τόν ταγματάρχη Πετράκη, στήν κορυφογραμμή τοῦ Ροντένη, δεξιά τῆς θρυλικῆς Κλεισούρας.

Κάθε βράδυ, ἀπό τίς 22-01-1941 καί ἔπειτα, στίς 09.20 ἀκριβῶς, τό βαρύ ἰταλικό πυροβολικό ἄρχιζε βολή ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καί τοῦ δρόμου, ἀπ' ὅπου περνοῦσαν τά μεταγωγικά. Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νά ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικές θέσεις. «Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.

-Παναγία μου φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησε μᾶς! Σῶσε μας ἀπό αὐτούς τούς δαίμονες.

Ἀμέσως στό βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινό σύννεφο.Σιγᾶ-σιγά, σχημάτισε κάτι σάν φωτοστέφανο. Καί κάτω ἀπ' αὐτό μερικά ἀσημένια συνεφάκια σχημάτισαν τή μορφή τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νά γέρνει πρός τή γῆ καί στάθηκε σ'ἕνα φαράγγι, ανάμεσα σέ δύο ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τό ὅραμα τό εἶδαν ὅλοι στό τάγμα καί ρίγησαν.

-Θαῦμα! βροντοφόναξε ό ταγματάρχης. - Θαῦμα !Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καί σταυροκοπήθηκαν. Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μέ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιά τήν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σέ δέκα λεπτά βρόντησαν τά ἑλληνικά κανόνια καί σέ εἴκοσι σίγησαν τά ἰταλικά, οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τόν στόχο.

«Τον βλάσφημο ούτε η γη δεν τον δέχεται»

Στόν πόλεμο τοῦ 1940 ὁ ἑλληνικός Στρατός διακρινόταν γιά τήν εὐσέβειά του. Στό Μέτωπο ἡ βλασφημία εἶχε καταργηθεῖ ἀπό τούς ἴδιους τούς στρατιῶτες μας, πού ἀγωνίζονταν μέ δυνατή πίστη στό Θεό καί κάτω ἀπό τή σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Δυστυχῶς ὑπῆρχαν καί οἱ θλιβερές ἐξαιρέσεις. Τό πιό κάτω περιστατικό ἀποτελεῖ φοβερό δεῖγμα παραδειγματικῆς τιμωρίας ἑνός βλάσφημου.

«Ἦταν ἡ 27η Δεκεμβρίου 1940, τότε πού οἱ Ἕλληνες ἀγωνίζονταν τόν ἐνδοξότερο ἀγῶνα τῆς πατρίδας. Ἡ μάχη ἐμαίνετο στό Τεπελένι .Μεταγωγικά μετέφεραν πυρομαχικά στούς μαχόμενους. Καθ' ὁδόν συναντοῦν τραυματία μέ τραῦμα στήν κνήμη. «Κουράγιο συνάδελφε, τοῦ λένε. Θά γυρίσουμε καί θά σέ πάρουμε». Ἐκεῖνος βλασφήμησε τό ὄνομα τῆς Παναγίας. Στό ἄκουσμα τῆς βλασφημίας ἔφριξαν οἱ στρατιῶτες, διότι ἐκεῖ ἡ βλασφημία εἶχε κοπεῖ ἐντελῶς. ''Συνάδελφε, τοῦ λένε, μή βλασφημεῖς! Πές «Παναγία βοήθα». Ἀλλά ἐκεῖνος ἐξακολούθησε νά βλασφημεῖ συνεχῶς. Ὅταν ἐπέστρεψαν, τόν βρῆκαν πεθαμένο. Λυπήθηκαν κατάκαρδα γιά τήν ψυχή του, διότι ἔφυγε μέ αὐτόν τόν ἀμετανόητο τρόπο. Ἔσκαψαν πρόχειρα μέ τίς ξιφολόγχες τους καί τόν ἔθαψαν. Ἔκαμαν τόν σταυρό τους καί ἔφυγαν. Ἀλλά μόλις ἀπομακρύνθηκαν γύρῳ στά εἴκοσι μέτρα, ἔρχεται μιά ὀβίδα ἀπό τό Τεπελένι, τόν ξεθάφτει καί τόν πετάει δέκα μέτρα μακριά! Τότε κατάλαβαν ὅτι τόν βλάσφημο οὔτε ἡ γῆ δέν τόν δέχεται. Τόν παράτησαν ἄταφο καί ἔφυγαν...»

- Άπο το βιβλίο , «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ 40»